Verkeersongeval

Wanneer u letselschade hebt opgelopen als gevolg van een verkeersongeval, waarvoor een ander aansprakelijk is, heeft u recht op vergoeding van de door u geleden schade.

De regels die gelden voor de aansprakelijkheid, zijn afhankelijk van de vraag of het een ongeval betreft waarbij enkel motorrijtuigen betrokken zijn, dan wel een ongeval waarbij een motorrijtuig en een fietser of voetganger betrokken zijn, dan wel een ongeval waarbij enkel fietsers of voetgangers betrokken zijn. Wanneer sprake is van een verkeersongeval waarbij ofwel alleen motorrijtuigen ofwel alleen fietsers of voetgangers betrokken zijn, gelden geen bijzondere aansprakelijkheidsregels. De aansprakelijkheid wordt beoordeeld aan de hand van de over en weer gemaakte fouten, waarna wordt bekeken of de omstandigheden van het geval aanleiding vormen om het aansprakelijkheidspercentage naar boven of naar beneden bij te stellen.

Een veelvoorkomend voorbeeld van een verkeersongeval waarbij enkel motorrijtuigen betrokken zijn, is een kop-staartbotsing. Daarbij is van belang dat artikel 19 RVV bepaalt dat een bestuurder in staat moet zijn om zijn voertuig tot stilstand te brengen binnen de afstand waarover hij de weg kan overzien en waarover deze vrij is. De bestuurder van een motorrijtuig dient dus voldoende afstand te houden van zijn voorganger. Voornoemd artikel brengt mee dat in geval van een kop-staartbotsing de bestuurder van het voertuig dat achterop is gereden, veelal aansprakelijk is. Echter, uitzonderingen zijn denkbaar. Het gaat dan bijvoorbeeld om situaties waarin sprake is van afsnijden of waarin geremd wordt zonder dat daar een reden toe is.

Wanneer sprake is van een ongeval waarbij een motorrijtuig en een fietser of voetganger betrokken zijn, gelden enkele bijzondere aansprakelijkheidsregels. Fietsers en voetgangers worden beschouwd als zwakke verkeersdeelnemers en worden om die reden door de wet en de rechtspraak beschermd. Uit artikel 185 Wegenverkeerswet volgt dat een gemotoriseerde enkel in het geheel niet aansprakelijk is voor de door een niet-gemotoriseerde verkeersdeelnemer geleden schade wanneer sprake is van overmacht. Daarvan is sprake wanneer de gemotoriseerde rechtens gezien geen enkel verwijt valt te maken van de aanrijding. Het gedrag van de niet-gemotoriseerde moet dus zo onwaarschijnlijk zijn geweest dat de gemotoriseerde daar naar redelijkheid geen rekening mee behoefde te houden. Daarvan is niet snel sprake. Wanneer geen sprake is van overmacht, kan de gemotoriseerde nog wel een beroep doen op eigen schuld van de ongemotoriseerde. Echter, wanneer de ongemotoriseerde een kind jonger dan 14 jaar is, dient de gemotoriseerde in beginsel de volledige schade te vergoeden, tenzij bij het kind sprake is van opzet of aan opzet grenzende roekeloosheid. Dit wordt ook wel de 100%-regel genoemd. In geval van een beroep op eigen schuld van een ongemotoriseerde die ouder is dan 14 jaar, geldt de 50%-regel. Deze regel houdt in dat de schade van de ongemotoriseerde in ieder geval voor 50% moet worden vergoed, tenzij sprake is van opzet of bewuste roekeloosheid. Afhankelijk van de omstandigheden van het geval, is het mogelijk dat de gemotoriseerde een hoger percentage van de schade dient te vergoeden. De vergoeding van 50% van de schade vormt het minimum, hetgeen betekent dat ook als het ongeval grotendeels te wijten is aan de ongemotoriseerde (maar geen sprake is van opzet of aan opzet grenzende roekeloosheid), de schade van de ongemotoriseerde voor minimaal 50% dient te worden vergoed.

Ten slotte is het mogelijk dat bij een verkeersongeval slechts één auto betrokken is. Men spreekt dan van een eenzijdig ongeval. In dat geval geldt dat de bestuurder van de auto aanspraak kan maken op schadevergoeding, indien deze bestuurder een inzittendenverzekering heeft afgesloten. Bij het ongeval betrokken passagiers zowel op de WA-verzekering van de bestuurder als op de door de bestuurder afgesloten inzittendenverzekering een beroep doen.